Eta Carinae

A nebulosa de eta Carinae dista da Terra 8000 anos luz e alberga unha agrupación de estrelas xóvenes e quentes. Entre 1835 e 1845 observouse dende a Terra un aumento de brillo nun destos astros, eta Carinae, que chegou a brillar máis que calquera outra estrela do ceo (excepto Sirio). Agora xa é moi débil e non chega a verse sen prismáticos.

   Eta Carinae podería ser unha estrela xoven que experimenta unha serie de episodios explosivos, pero tamén pode tratarse dun astro moi vello a punto de convertirse en supernova e, se este fora o caso, depararía unha das mortes estelares máis brillantes xamais observadas na Galaxia.


A nebulosa:



Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Como orientarse segundo o ceo

Imagen
Para interpretar as cartas celestes hai que saber cara onde caen o norte e o sur. Os telescopios con montura ecuatorial deben alinearse co polo celeste para que sigan correctamente as estrelas. No hemisferio boreal basta buscar a estrela Polar. A Polar non é o astro máis refulxente do ceo, pero si é a estrela brillante máis cercana ao polo norte celeste e, polo tanto, marca a dirección do norte verdadeiro.    O hemisferio austral carece dunha estrela equivalente á Polar, pero pode identificarse o rumbo sur se se usa a Cruz do Sur, que sinakla hacia o polo sur celeste.
Leer más

Galaxias en colisión

Imagen
Ás veces dúas ou máis galaxias achéganse tanto entre si que chocan ou se fusionan.    Os modelos por ordenador de colisións e aproximacións cercanas entre galaxias predín a formación de estruturas características en forma de aneis, "colas" e arcos de gas, po e estrelas, rascos que se observan nalgúns grupos de galaxias. A teoría indica que dúas ou máis galaxias espirales, sometidas á súa atracción mutua, poden quedar atrapadas en órbitas reducidas que as fagan xirar unha arredor da outra ata rematar chocando. Antes de que as galaxias se fundan nunha única acumulación amorfa de estrelas pode producirse unha segunda, ou ata unha terceira colisión.    Todo este proceso require de varios centos de millóns de anos.  Hai quen defende que a coalescencia de dúas galaxias de disco remata por producir unha galaxia elíptica.
Leer más

Os satélites do Sistema Solar

Imagen
Todos os planetas do Sistema Solar, excepto Mercurio e Venus, posúen polo menos un satélite. Algunos teñen incluso sistemas en miniatura: Saturno conta con máis de 30 lúas, Xúpiter ten ao menos 24 e Urano, 21. Os satélites orbitan ao redor dos seus planetas do mesmo modo que os planetas xiran en torno ao Sol, seguindo traxectorias elípticas con períodos definidos.    O tamaño dos satélites é moi diverso, dende meros trozos de roca ata obxectos de dimensións planetarias. Cada un constitúe un mundo por dereito propio, cunha densidade característica, composición química distintiva e rasgos xeolóxicos peculiares. Algúns teñen atmósfera, coma Titán, satélite de Saturno, mentres que outros exhiben unha historia xeolóxica complexa, como Ío en Xúpiter ou Trirón en Neptuno.    Ao comparar algúns dos planetas e satélites do Sistema Solar evidéncianse grandes contrastes en canto a tamaño. Por exemplo, Plutón, antes considerado coma planeta, é moi pequeno comparado coa Lúa, ou co satélite d
Leer más